Ο Λόγος είναι αίτιο αλλά και αιτιατό ευγένειας: αίτιο και αιτιατό στοχασμού και συναισθημάτων, επικοινωνίας, εξημέρωσης και ειρηνικής συνύπαρξης. Αυτό είναι Πολιτισμός.
Η Βαρβαρότητα είναι βία και αίμα, καταστροφή και αφανισμός. Είναι απόκοσμη βοή, με οσμή πτωμάτων. Επικρεμάμενη απειλή πως μπορεί νάρθει “ξαφνικά μια νύχτα”, καθώς τρέφεται από το σκοτάδι. Η Βαρβαρότητα γεννά, κατά κανόνα, Βαρβαρότητα ως απάντηση. Αυτό είναι Πόλεμος.
Η Βαρβαρότητα δεν έχει Λόγο. Εκεί που πρυτανεύει ο Λόγος, δεν χωρεί η Βαρβαρότητα.
Ο Λόγος γίνεται το καταφύγιο κάθε απεγνωσμένου αιτήματος για να χαράξει κάποια ελπίδα “Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες” – ένα φως από κάποια “Παράθυρα”, που αναζητούνται σε ερεβώδες περιβάλλον: “Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία” στην υπαρξιακή αγωνία του Ποιητή… αλλά, ίσως και απογοήτευση: “Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται / ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω./ Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.”
