Μια «πίστα» επικίνδυνης οδήγησης στην καρδιά της Αθήνας…
Κάθε πρωί, εκεί γύρω στις 8 ξεκινάω με το αυτοκίνητο (το οποίο βρίσκεται σε parking της περιοχής) για να πάω τα παιδιά μου στο σχολείο τους, μόλις 2,6 χλμ. μακριά.
Η είσοδος-έξοδος του parking είναι συνήθως κλειστή, γιατί σχεδόν κάθε μέρα κάποιος οδηγός θεωρεί ότι μπορεί να αφήνει με τα alarm το αυτοκίνητό του «δυο λεπτά θα κάνω» για να αγοράσει τυρόπιτα από τον Μικέ ή κρουασάν από τον απέναντι φούρνο…
Ανάβει πράσινο το φανάρι της Κόκκαλη και αναβοσβήνει πορτοκαλί για να στρίψεις δεξιά στη Βασ. Σοφίας, αφού το φανάρι των πεζών είναι πράσινο. Παρακολουθώ τα προπορευόμενα οχήματα να ξεκινούν με φόρα, «κεντράροντας» με επιτυχία όποιον διερχόμενο αποφασίσει να περάσει δικαιωματικά τη διάβαση, αφού το φανάρι των πεζών, ναι, είναι πράσινο.
Με κατεύθυνση προς το Σύνταγμα, στο φανάρι της Παπαδιαμαντοπούλου, γίνεται συνήθως του Καΐρου, αφού τα οχήματα που κατευθύνονται προς Κηφισιά έχουν την τάση να κλείνουν τη διασταύρωση, με αποτέλεσμα όχι μόνον να κλείνουν την έξοδο από την Παπαδιαμαντοπούλου, αλλά και όσους βγαίνουν από το ΝΙΜΙΤΣ και θέλουν να διασχίσουν τη Βασ. Σοφίας. Παράλληλα, πετάγονται εκατέρωθεν και οι πεζοί κι όπως κοιτάζεις τον πανικό που έχει δημιουργηθεί, αναρωτιέσαι σε ποιο αφρικανικό κράτος έχεις προσγειωθεί.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, επάνω στον αλαλαγμό, στα κολλημένα στην κόρνα χέρια και στις ευγενείς και προσφιλείς ερωταποκρίσεις «Πού πας βρε μ…;», «Ποιον είπες ρε μ…;», καταφθάνουν και οι δύο γνωστοί-άγνωστοι ποδηλάτες, οι οποίοι καθημερινά ακολουθούν την ίδια διαδρομή, καταλαμβάνοντας τη μεσαία λωρίδα και αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς από ποδηλάτες (που τόσο κόπτονται για την οδική αγωγή των άλλων και την ασφάλειά τους) περνούν με κόκκινο όλα τα φανάρια της Βασ. Σοφίας, τουλάχιστον μέχρι τη Σέκερη, που στρίβω εγώ…
Η τελευταία αυτή διαδρομή της πίστας είναι και η πιο απαιτητική, αφού και στη Σέκερη και στη Σόλωνος, που τη διαδέχεται, ο οδηγός πρέπει να κινηθεί με εξυπνάδα, να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα και να υπολογίσει καλά τις κινήσεις του, γιατί πρέπει να ελιχθεί ανάμεσα σε φορτηγά τροφοδοσίας, που σταματάνε είτε δεξιά είτε αριστερά για να ξεφορτώσουν, στην τρελή ξανθιά που άναψε ξαφνικά τα alarm επί της Σόλωνος, για να πάρει καφέ, στο ταξί που κλείνει τη Δημοκρίτου, περιμένοντας για να επιβιβάσει, στο «kinder έκπληξη» του εργολάβου του Δήμου, της ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΗ, της Cosmote, που δεν ξέρεις ποιον δρόμο θα κλείσουν, γιατί κάνουν έργα.
Φτάνω στο σχολείο και, ενώ ο σχολικός τροχονόμος κάνει σήμα σε όσους με ακολουθούν να περιμένουν, μηχανάκι με μπαμπά και μαθητή «χώνεται» να με προσπεράσει από δεξιά, ακριβώς τη στιγμή που ο γιος μου είναι έτοιμος να ανοίξει την πόρτα για να κατέβει…
Ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού ενημερώνει για την κίνηση στους δρόμους και ανηφορίζω προς τον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ακούγοντας «κολλημένη η Κηφισίας, αδιάβατο το ποτάμι, σε ακινησία η Βουλιαγμένης, σημειωτόν στην Ποσειδώνος». Σκέφτομαι «Άγιο είχαμε και σήμερα» και νιώθω πολύ καλύτερα γιατί η δική μου πίστα είναι ευτυχώς πολύ μικρή…
Χαίρομαι, γιατί εδώ που ζω, ελάχιστα χρειάζομαι το αυτοκίνητο. Γιατί είναι πλέον φανερό πως ποτέ δεν πρόκειται να βελτιωθεί η οδηγική μας συμπεριφορά, πως ποτέ δεν θα μάθουμε να σεβόμαστε τους πεζούς και το αντίστροφο, να μην κλείνουμε τις διασταυρώσεις, τις διαβάσεις, να μην περνάμε με κόκκινο και να μην σταματάμε όπου μας καπνίσει, αδιαφορώντας για το πρόβλημα που θα δημιουργήσουμε. Και δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί έτσι το διδάσκουμε με το παράδειγμά μας και στα παιδιά μας. Έτσι τα μαθαίνουμε. Να μη νοιάζονται για κανέναν, να κάνουν την παράβαση και το χειρότερο, εάν η παράβαση γίνει αντιληπτή, να αρχίσουν την κλάψα: «είναι άρρωστη η μανούλα μου», «για το μεροκάματο», «δεν το είδα το κόκκινο, γιατί έβλεπα το νέο look της Kim στο Instagram».
Μαρίνα Δρακάτου
